Sevgili Eşimin hamilelik sürecinden sonra yeniyıl ile birlikte bizde bir doğum heyecanı başladı ve bununla beraber bebeğimizin yeni yıl gecesi bize bir süpriz yapmaması için tedirginde olmadık desek yalan olur çünkü doktorumuza göre beklenen gün 14 Ocak’tı ve sağdan soldan söylenen; bebeklerin beklenen zamandan önce doğmalarıydı, neyseki öyle olmadı.
13 Ocak Pazartesi günü hastanede rutin kontroldeydik
ve doktorumuz bize bu çocuk çok beklemez dedi ve bizi evimize yolladı, birşey
olursa haberleşelim siz Cuma günü tekrar gelin bakalım şayet bu tavşan doğmazsa
dedi. 17 Ocak Cuma sabah tekrar hastahanedeydik ve bize dediği doktorun ‘’Eli
kulağında şayet haftasonu doğmazsa Pazartesi gunu 20 Ocak direk doğumhaneye
gelin ‘’ dedi. Biz evimize döndük ancak aynı gün 17 Ocak 2014’de saat 14h30 civarında
beklenen işaret geldi ve hastaneye gittik sanki hiç doğmayacak gibi gelen çocuk
için bana söylenen ‘Eşinin yatış işlemlerini yap doğum başlamış’’ ve saat 15h30
civarıydı, ben ne yapsam diye panik olmadım ama canım karım doğumhanedeyken
içim cız etti. İşlemleri başlattım tekrar aşağıya indim ve doktorumuz bana ağrı
odasına girebileceğimi söyledi zaten doğuma girmek içinde eşimle anlaşmıştık ve
eşimin annesi ile beraber biz doğumhane içerisinde olan ağrı odasına girdik. Bu
arada sakince anneme ve ablama haber verdim ki yavaştan gelsinler diye...
İşte esas kadınlığın ve hamileliğin ne zor olduğuna
şait olduğum anlar böylece başladı. Ne zor ne ızdıraptır ki tarif edemem, akşam
saati olduğu için doğumhanede bizden başka kimsenin olmaması acaip avantajdı.
Saatler 23h00 gibiydi ben ve eşim doğumhanenin
içindeydik sevgili tavşanımızın dünyaya gelmesi için, eşimin annesi ise
endişeli bakışlar içerisinde yan oda olan sancı odasında bekleyişteydi, annem
ve ablam doğumhanenin kapısında, geriye kalan tüm aile ise 1014 numaralı
tavşanın odasındaydılar,çok acaip anlatılması zor bir durum.
Eşmin normal doğumu seçmesi ve doğum başlaması ise
aman Allahım dedirtti bana ! Hayatımda gördüğüm en zor, eziyetli ve en önemlisi
gerçekten yürek isteyen bir tercih olduğunu resmen gördüm ve yaşadım ! Benim
diyen erkek kesinlikle doğuramaz o bakımdan kadınlık hele ki doğurmak gerçekten
inanılmaz bir olaymış !!!
Sevgili eşimin verdiği çok zor ve uzun süren
mücadele sonrası küçük oğlumuz ERİN 17 Ocak 2014 saat 23:54 ‘de dünyaya geldi.
Ben hayatımda yaşamadığım ve anlatamayacağım hisler içerisinde bu doğuma şahit
olduğum için kendimi inanılmaz şanslı hissediyorum. Doğum anını, bebeğimizin
doğuşunu görmek, nasıl ne şekilde ilk muayenesinin yapıldığı, doktorlar arası
diyalolara tanık olmak yaşanacak en keyifli ve unutulmaz dakikalardı benim
için. Bunun dışında ise sevgili karımla aramızda doğum anında tarif edilemez
bir bağ oluştu. Zaten birbirimize çok düşkündük ama o aramızdaki bağ ve
hislerimiz, gözyaşlarımız hiç ama hiçbirşey ile tarif edilemez...
Bana bazı kişiler neden doğuma girdin ne gerek falan
dediler ama yaptıklarının nasıl yanlış olduğunu kendi eşlerinin onaylamasıyla
fazla açıklama yapmama gerek kalmadı. Tek söylediğim bu tuhaf zihniyetli
insanlara ise sadece ‘’ o duyguyu ve gerçekten sizin parçanızın nasıl doğduğunu
görüp o atmosferi hissetmek tarifsizdi’’ diyerek konuyu kapattım.
Gerçekten ama gerçekten o doğumhanedeki hislerimiz
muhteşemdi, belki hep aynı cümleleri yazıyorum ancak dedimya kelime
bulamıyorum...
Doğum sonrası bizim tavşan kapıdan giderken baktım
ki sadece eşimin annesi değil doğumhane içerisindeki ağrı odasında olan benim
annem, taze dayımız ve eşimin ananesi yani gece doğum boşluğundan bizimkiler
biraz fırsatı kullanmışlar ve bizim tavşanı beklemişler. Koridorda ise ablam,
ablamın küçük kızı ve duygusal dedemiz, teyzelerim, dayım, teyzeminoğlu ve eşi,
sevgili koca yürek karımın en yakın arkadaşı ve nişanlısı yani kısacası full
sülale karması bekliyordu bizi tek bir şekilde ; oda toplu sevinç gözyaşları
tabiki....
Hastanede kaldığımız 18 Ocak Cumartesi günü
gelenlerimiz oldu haliyle, yorucu ancak keyifliydi. Oğlumun ilk altını alma
şansı bana ait oldu ne güzeldi ve acaipti, sonraki alt almada ise elime işedi J
müthiş yani, diyeceksiniz şaşırmış bu adam ama öyle işte...
Şimdi evdeyiz bu yazıyı yazarken ve oğlumuz bize,
evimize bizlerde ona alışmaya çalışıyoruz. Oğlumuz için ne diyebilirimki hiç
kimse kendi çocuğu için kötü diyemeceğinden sanırım hislerimi detaylı yazmaya
gerek yok.
Ancak kafamda bir plan vardı bugüne kadar
yazdıklarımı bir kitap halinde toparlama ama bu kitap için son yazımında
oğlumuzun doğmasını ve onun için yazdıklarımla noktalamaktı. Bu yazıdan sonra
blog yazmaya devam edeceğim ancak kitap için bu son yazım.
Yazdıklarımı bir kitapta toplamak istedim, ilerde
oğluma bırakacağım bir çeşit hiserimin ve o dönemde olanların hakkında bir
yazılı belge kalsın istedim hep.
Küçük oğlum, ilerde büyüyecek olan oğlum ERİN ; ben
ve annen yaşadığımız sürece senin hep destekçin olacağız, nerde ne derdin
olursa gücümüz yettiğince çözmeye çalışacağız. Umarım sende en önce iyi
niteliklere sahip, insani duygularını önde tutan, sağlam ve doğarken verdiğin
mücadeledeki gibi hayata karşı mücadeleni bırakmazsın. Unutmaki sen dokuz saate
yakın annenle beraber mücadele vererek dünyaya geldin.
Her zaman sen benim en iyi arkadaşımsın, şu an üç
günlüksün ve seni her kucağıma aldığımda bunu sana söylüyorum çünkü benim babam
yani senin rahmetli dedende benim en iyi arkadaşımdı.
Bu kadar duygusallık yeter sanırım ama küçük oğlum
sen bizim en kıymetli ürünümüzsün J
Haydin talk to you later !
